του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Το 2015 το World Economic Forum στην έκθεσή του (The Inclusive Growth and Development Report 2015 is published by the WEF) κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο υψηλός κατώτατος μισθός οδηγεί σε ανάπτυξη. Παρατηρούμε επίσης ότι οι χώρες που καινοτομούν, είναι ανταγωνιστικές και αναπτύσσονται είναι αυτές που έχουν υψηλότερους μισθούς.

Το είδαμε και στην Ελλάδα. Από το 2010 που μπήκε ψαλίδι σε μισθούς και συντάξεις, κόπηκαν τα δώρα και τα επιδόματα στο Δημόσιο, κατέρρευσε η αγοραστική δύναμη και η Ελλάδα μπήκε σε μια δίνη που τελικά κατέληξε στην ολοκληρωτική διάλυση των πάντων το 2014 με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου να έχει εκτροχιάσει τελείως το πρόγραμμα από το καλοκαίρι του 2014 (έκθεση ΔΝΤ) και να διαφεύγει, αφήνοντας άδεια Ταμεία στην επόμενη κυβέρνηση ώστε να σκάσει η δημοσιονομική βόμβα και η «Πρώτη φορά αριστερά» να γίνει «αριστερή παρένθεση»

Τα τελευταία δύο χρόνια, από την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατία το 2019 βιώνουμε μια πρωτοφανή κι επίμονη επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και μια αποσάρθρωση όλων των εργατικών δικαιωμάτων, όπως και του κοινωνικού κράτους τουλάχιστον όπως αυτό κατακτήθηκε με αγώνες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η βελτίωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και οι γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο τους, είναι από τις πιο σημαντικές προκλήσεις για τις εταιρείες. Ικανοί  εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν νοητική ικανότητα, δημιουργικότητα, αναλυτική ικανότητα, υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ικανότητα προγραμματισμού,  επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων, είναι αυτό που λέει η σοφή ρήση «ότι πληρώνεις παίρνεις». Στην Ελλάδα αυτό δεν συνέβαινε όχι λόγω της έλλειψης εργατικού δυναμικού, αλλά λόγω του πελατειακού κράτους.

Η «περίεργη» στάση τους, που θα εξηγήσουμε παρακάτω, γίνεται αντιληπτή και από την επιμονή τους να φέρνουν ξανά και ξανά νομοθετήματα προς ψήφιση στην Βουλή των Ελλήνων, που αφορούν αποκλειστικά εργασιακά θέματα την στιγμή που είναι πλέον ορατό ότι μόνο αρνητικά αποτελέσματα, έχουν στην πραγματική οικονομία τέτοιες παρεμβάσεις.

Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης που όλοι ευαγγελίζονται, αλλά στην πραγματικότητα είχαν βάλει την Ελληνική Οικονομία σε ένα σπιράλ θανάτου και αυτοανακυκλούμενης ύφεσης.

Μια πρώτη αυθαιρεσία που κάνουν όσοι μιλούν για μείωση μισθών είναι ότι μεταφράζουν την «αποτελεσματικότητα της εργασίας» σε «κόστος εργασίας».

Κατά αρχάς το κόστος παραγωγής, κυμαίνεται ανάλογα με τον τομέα που δραστηριοποιείται ένας εργαζόμενος και δεν είναι σταθερό. Για παράδειγμα, για να είναι ανταγωνιστική μια βιομηχανία χρειάζεται φθηνή Ενέργεια την οποία όλες οι κυβερνήσεις, πλην ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ακρίβυναν κατά 180% από το 2009. Μάλιστα το πρώτο που έκανε ο Κωστής Χατζηδάκης όταν ανέλαβε Υπουργός Ενέργειας ήταν να αυξήσει την ΔΕΗ κατά 14%. Επίσης η Ελλάδα έχει την ακριβότερη βενζίνη στον κόσμο, που σήμερα είναι 1,60 ευρώ το λίτρο!

Αν βάλουμε στόχο να γίνουμε ανταγωνιστικοί μόνο μέσω της τιμής υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξουμε στην φθήνια κι όχι στην  πολυπόθητη ποιότητα προϊοντων ή υπηρεσιών.

Ανταγωνιστικό προϊον δεν είναι το φθηνό, ανταγωνιστικό είναι το προϊον που πωλείται κι έχει κέρδος, είτε είναι φθηνό, είτε ακριβό. Αλλιώς θα μπορούσαμε να εκτινάξουμε τις εξαγωγές εσπεριδοειδών , απλώς  χαρίζοντας τα!

Μια αναπτυγμένη οικονομία δεν αναζητάει τον εργαζόμενο ως δαπάνη, αλλά ως επένδυση, αλλιώς δεν θα ήταν ανεπτυγμένα Κράτη, η Γερμανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά το Τατζικιστάν, η Μπουργκίνα Φάσο και η Νιγηρία. Μια Χώρα που θέλει να αναπτυχθεί, πρώτα κοιτάει να προσελκύσει τον ικανότερο, μετά να τον κρατήσει μετά την πρόσληψη, να τον βοηθήσει να αναπτύξει κι άλλο την εμπειρία του προς όφελος της και τέλος να βελτιστοποιήσει την απόδοση του, ώστε να παράγει το μέγιστο δυνατόν έργο.

Για παράδειγμα στην Βουλγαρία, παρά τους χαμηλότερους μισθούς, η χώρα άδειασε δημογραφικά από το πιο ικανό ανθρώπινο δυναμικό της, δηλαδή αυτό που καινοτομεί, μετακινήθηκε προς χώρες με καλύτερες αμοιβές, και τελικά έμεινε με επενδύσεις χαμηλού κόστους και υπηρεσίες δεύτερης διαλογής, ένα Κράτος φασόν.

Το ίδιο πρόκειται να συμβεί και στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γιατί να σπουδάζει κάποιος και να πρέπει να εργάζεται 10 ώρες, να πληρώνεται τις 8 ώρες και να κοπιάζει και 2 ώρες δωρεάν υπερωρίες, όταν μπορεί να πάει στην Γερμανία με τον διπλάσιο βασικό μισθό.

Να τονίσουμε ότι φυσικά με τα λεφτά που θα έρθουν από την Ευρώπη, θα υπάρξει ανάπτυξη, αλλά θα είναι τεχνητή, όπως τα μαγειρεμένα νούμερα που μας έβαλαν στο Ευρώ. Τα λεφτά θα πάνε στους λίγους της ελίτ, και όπως και τότε θα καταλήξουν σε κάποιες οφσόρ ή την Ελβετία, ενώ στην Ελλάδα θα απομείνουν η ανεργία, η Ενεργειακή εξάρτηση από την Αλβανία, την Βόρεια Μακεδονία και ίσως και προσεχώς την Τουρκία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Kontra News της Κυριακής 30 Μαΐου 2021