του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Άλλες φορές δικαίως αλλά κι άλλως αδίκως, κατηγορούμε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) για τον τρόπο που η κυβέρνηση λειτουργεί απολυταρχικά και ανεξέλεγκτα παραβιάζοντας άρθρα του Συντάγματος, ατομικές ελευθερίες, ασκεί σκληρή βία και καταστολή τους πολίτες, εισβολή σε σπίτια, ξεγύμνωμα πολιτών και προβαίνει σε τρομακτικά σκάνδαλα, το λιγότερο οικονομικής κακοδιαχείρισης, που ίσως μέλλον αν αποκαλυφθούν περισσότερα στοιχεία γίνουν αντικείμενο δικαστικής διερεύνησης.

Αλλά ίσως είμαστε και υπερβολικοί με κάποιους στα ΜΜΕ. Η πλειοψηφία όσων αποκρύπτουν ακόμη και προκλητικές αποτυχίες της κυβέρνησης, όπως για παράδειγμα το σκοιλ ελικικού ή το μότο κρος της Μαρέβας στην Πάρνηθα, θα το έκαναν ούτως ή άλλως, όπως πρίν λειτουργούσαν υπερ του γιού του μπαμπά του, όταν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που έδινε διαφημιστική δαπάνη. Αν και τότε βέβαια η διαφημιστική δαπάνη δινόταν αν με δίκαιο τρόπο και όχι με κομματικά κριτήρια, και γι αυτό δεν υπήρχαν αντιδράσεις σε αυτό το θέμα, παρά του ότι υπήρχε εν εξελίξει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Ετσι ενώ παλαιότερα βλέπαμε σκωπτικά σχόλια για το ότι ο Υπουργός Άμυνας επισκεπτόταν το φυλάκιο στην Ρω με ελικόπτερο, σήμερα που το Πρωθυπουργικό ζεύγος παίρνει τον ελικόπτερο το πρωι για να βγάλει μια σέλφι για το instagram με τον Τομ Χάνκς στην Τήνο και το βράδυ να πάει στην Επίδαυρο είναι άξιο θαυμασμού για την υπέρλαμπρη οικογένειά του.

Όλοα το παραπάνω σύστημα προπαγάνδας δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα, αν δεν είχε αδρανοποιηθεί η δικαιοσύνη από την ημέρα των εθνικών εκλογών στις 7 Ιουλίου 2019. Από εκείνη την ημέρα, εκ τους αποτελέσματος, η δικαιοσύνη φαίνεται ότι απλά παρακολουθεί απαθής τόσες αποκαλύψεις και εξόφθαλμες απευθείας αναθέσεις σε έναν χορό δισεκατομμυρίων. Είναι τόση η σιγουριά της ατιμωρησίας τυος, που βουλευτές και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αναφέρονται ειρωνικά στην ηρωϊκή εισαγγελέα Ελένη Τουλουπάκη και την υπόθεση Novartis, η οποία όπως φαίνεται και αυτή πάει στο αρχείο.

Δεν λέμε φυσικά, ότι όλες οι αποκαλύψεις είναι σκάνδαλα, ή ότι όλα τα σκάνδαλα έχουν ποινικές ευθύνες, υπάρχει και το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά από την στιγμή που δεν υπάρχει κανείς λειτουργός της δικαιοσύνης που να τολμάει να ερευνήσει το οτιδήποτε γίνεται στην χώρα, ακόμη και όταν δημοσιεύονται έγγραφα σε πρωτοσέλιδα, ακόμη και φύλλων προσκείμενων στην κυβέρνηση κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί η αντιπολίτευση να έχει σκοπό να πλήξει την κυβέρνηση και να αναδεικνύει ως σκάνδαλο την Χ απευθείας ανάθεση ή την Χ κακοδιαχείριση, αλλά που είναι η δικαιοσύνη να ζητήσει να ερευνήσει τα στοιχεία που προσκομίζονται; Κι αν δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό να το βάλει στο αρχείο, αλλά οφείλει ερευνήσει. Δεν μπορεί να είναι ανύπαρκτη, όπως είναι.

Ο νόμος είναι σκληρός, αλλά μόνο για τους κάτω. Είναι σκληρός για τον άνεργο και τον παππού που δεν φοράει μάσκα, επιβάλλοντάς του 300 ευρώ διοικητικό πρόστιμο, αλλά κυριολεκτικά ανύπαρκτος στην προκλητική φωτογραφία του πρωθυπουργού με άλλους 7 σε ανοιχτό χώρο χωρίς μάσκα, χωρίς SMS μετακίνησης να βρίσκονται με μότο κρος σε περιοχή που είναι δρυμός και απαγορεύεται αυτή η πράξη. Δεν γνωρίζουν νομικά οι θεματοφύλακες της δικαιοσύνης για να τους στείλουν τις κλήσεις στο σπίτι όσων είναι στην φωτογραφία;

Το έλλειμμα δικαιοσύνης, λοιπόν δεν είναι σύμπτωμα της διαφθοράς, αλλά το αίτιο. Χωρίς δικαιοσύνη είμαστε ζούγκλα, όχι δημοκρατία και στην ζούγκλα ώς γνωστό επικρατούν τα κτήνη και όχι το κράτος δικαίου, πόσο μάλλον σε ένα επιτελικό κράτος που θεωρεί το κράτος λαφυρο.

Έτσι, στην Ελλάδα του 2020, ένας ανήλικος ενος μαθητής φυλακίζεται επί τετραήμερον και, την ίδια στιγμή ο Χρήστος Παππάς κυκλοφορεί ελεύθερος, ένας άλλος που ασελγούσε ανήλικα επίσης λόγω παραγραφής, καταδικασμένοι αμετάκλητα αποφυλακίζονται και τους επιστρέφονται τα κατασχεθέντα και προφυλακισμένος πρώην υπουργός του Σημίτη βγήκε με εγγύηση, χωρίς να πληρώσει όμως την εγγύηση!

Οι νόμοι επιβάλλονται σε όλους ή αυτοκαταργούνται και σήμερα στην Ελλάδα ισχύει το δεύτερο, εκτός αν εξουσία του επιτελικού κράτους απαιτήσει επιλεκτικά να εφαρμόσει τον νόμο για να επιβληθεί στους ιθαγενείς. Έτσι βλέπουμε απευθείας αναθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε μίνι μάρκετ και ουδείς να ασχολείται, αλλά ταυτόχρονα με τον νέο πτωχευτικό ένας πολίτης να χάνει το σπίτι του και το βιος του με απλή αναφορά από ένα fund χωρίς να έχει ούτε το συνταγματικό δικαίωμα να αντιδράσει νομικά.

Γράφει σε ένα βιβλίο του ο Ζοζέ Σαραμάγκου για έναν άνθρωπο στο μεσαίωνα, σ’ ένα χωριό λίγο έξω από τη Φλωρεντία, που χτυπούσε την καμπάνα πένθιμα κι όταν ανάστατοι οι χωριανοί τον ρώτησαν ποιος πέθανε, βγήκε από την εκκλησία· κι απάντησε: «Εγώ χτύπησα την καμπάνα. Και τη χτύπησα πένθιμα για τη Δικαιοσύνη, την εκλιπούσα Δικαιοσύνη, αφού πια η Δικαιοσύνη έχει εκλείψει».

Αν επανέλθει κάποτε η δημοκρατία στην Ελλάδα, η δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι η πρώτη που θα χρειαστεί επανίδρυση

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Kontra News της Κυριακής 6 Δεκεμβρίου 2020