«Της κόπηκε το αυτί και ούρλιαζε. Τότε την ξαναπάτησα. Τη βίασα τρεις φορές, μετά την πέταξα» είπε στην κατάθεση του ο δολοφόνος της Αμερικανίδας βιολόγου πριν μερικά χρόνια στην Κρήτη. Αυτή περιγραφή στοιχειώνει κάθε άνθρωπο με αισθήματα και στοιχειώδη ανθρωπιά.

Με ένα ατελείωτο μοιρολόι πόνου, θλίψης και οργής, οι χαροκαμένοι γονείς της Μακρινίτσας, Αθανασία και Απόστολος Τσάπας αποχαιρέτησαν πριν από λίγη ώρα, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, τα βλαστάρια τους, Κωνσταντίνα και Γιώργο, έχοντας στο πλευρό τους φίλους και συγχωριανούς που αρνούνται να πιστέψουν το κακό που βρήκε την οικογένεια και τον τόπο τους.

Αλλά δεν ήταν δυστύχημα, ήταν ένα έγκλημα που είμαστε όλοι συνένοχοι ως κοινωνία. Συνέβη, και θα ξανασυμβεί, γιατί εμείς το επιτρέπουμε. Μάλιστα την περασμένη Πέμπτη (1/3) μπροστά σε αστυνομικό που ήρθε να του κάνει σύσταση, άρχισε να φωνάζει και να λέει για το αίμα που θα χυνόταν. Αλλά και πάλι αδιαφορία.

Το 2021 έχουν καταγραφεί ήδη οκτώ γυναικοκτονίες που απλά αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων, ως να είναι μέρος της καθημερινότητας, όπως η κακοκαιρία.

Έχουμε χάσει το μέτρημα από τις επαναλαμβανόμενες γυναικτονίες στην Ελλάδα. Το 2020 έγιναν 12, με πιο συγκλονιστική τις δυο 35χρονες γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον 35χρονο αστυνομικό της Τροχαίας Β.Π. ο οποίος τις πυροβόλησε με το υπηρεσιακό του όπλο στο πάρκινγκ ενός σουπερμάρκετ στην Κάτω Κηφισιά. Η μία ήταν η εν διαστάσει σύζυγός του, με την οποία είχαν 2 παιδιά ηλικίας 5 και 8 ετών, και η άλλη ήταν μια φίλη της. Το 2019 είχαμε την περίπτωση της Βιολόγου, είχαμε την Έρατώ, 24 χρονών, που εκτελέστηκε με  καραμπίνα εξ επαφής, ενώ έχουν συνταράξει το πανελλήνιο οι δολοφονίες της Τοπαλούδη, της Πέτρου και των γυναικών του δολοφόνου κατά συρροή στην Κύπρο.

Κι όμως, οι δολοφονίες, αν και λόγω της σκληρότητας τους γίνονται πρώτο θέμα στην επικαιρότητα, δεν αντιμετωπίζονται ως γυναικοκτόνιες, ούτε από τα ΜΜΕ, αλλά το χειρότερο, ούτε από την Ελληνική κοινωνία.

Ο όρος femicide έχει μπει στο λεξιλόγιο από το 1976 , παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα 45 χρόνια μετά, αντιμετωπίζεται με ειρωνεία, ως η βια και η καταπίεση κατά των γυναικών να είναι κάτι το «φυσιολογικό» και κοινωνικά αποδεκτό .

Ενας αστυνομικός μάλιστα που συμμετείχε σε έρευνες για κάποιο από τα παραπάνω θύματα έγραψε στο Facebook, ελαφρά τη καρδία «Δυνατή search team…Πού θα πάει μωρή, θα σε βρούμε» Ενώ θυμόμαστε ότι στην υπόθεση Τοπαλούδη ακούστηκαν πολλά «τα ήθελε και τα ‘παθε»

Ο εμπεδωμένος κοινωνικός κανόνας στην Ελληνική κοινωνία, το στερεότυπο του άντρα-αφέντης με την γυναίκα-δούλα, όχι μόνον δεν αμβλύνεται, αλλά στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, όπου κυριαρχεί η εικόνα κι όχι το ΕΙΝΑΙ, ανατροφοδοτείται ακόμη το περισσότερο η έμφυλη διάκριση, ενώ πρόσφατα προστέθηκαν στο δημόσιο διάλογο και οι ηλιακές διακρίσεις στις γυναίκες άνω των 30 ετών με αφορμή ένα επίδομα, το οποίο ευτυχώς διαψεύστηκε, αλλά από την έντονη αντιπαράθεση και τα επιχειρήματα της μιας πλευράς έγινε εμφάνες ότι μεγάλο ποσοστό ενός πολιτικού χώρου βλέπει τις γυναίκες ως μια κινητή μήτρα κι «εντός ηλικιακού ορίου»

Το πιο σοκαριστικό στοιχείο που καταγράφεται είναι πως 50 γυναίκες στην ΕΕ δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύντροφό τους.

Κι όμως όπως παρατήρησε ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου, στις κινητοποιήσεις κατά της έμφυλης βίας κατεβαίνουν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες. Όμως δεν είναι πρόβλημα των γυναικών.

Είναι πρόβλημα των αντρών. Θα έπρεπε στην επόμενη κινητοποίηση να πρωτοστατήσουν οι άντρες «έτσι ώστε η γενετήσια βία, είτε έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο, είτε όχι, να γίνει απ΄τις πρώτες έγνοιες κι ανησυχίες των πολιτών» είχε γράψει στο blog του ο Πορτογάλος συγγραφέας

Πάντως η απότομη συντηρητική στροφή των Ελλήνων πολιτών τα τελευταία χρόνια δεν ήταν αισιόδοξο μήνυμα, αντιθέτως πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις και σε εγρήγορση καθώς τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές και από την επιλογή του πολιτικού προσωπικού με προκλητικό παρελθόν, αλλά και την δυσανεξία της στην ελευθεροτυπία.

Ο νόμος μάλιστα στην συνεπιμέλεια περιλαμβάνει άρθρο που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο για τις γυναίκες που είναι θύματα βίας. Η Παιδεία είναι η μόνη εγγύηση ώστε να εξαλειφθεί τουλάχιστον η ανοχή σε αυτή την νοοτροπία (τρόπος του νοείν), αλλά κι εκεί η θρησκοληψία φαίνεται να διακατέχει την σημερινή πολιτική ηγεσία κι όχι η ευρυμάθεια.

Μακάρι να μας διαψεύσουν

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Kontra News της Κυριακής 11 Απριλίου 2021